Proces nawijania (ang. Filament Winding) jest najczęściej wykorzystywaną technologią przy produkcji kompozytowych elementów cylindrycznych np. zbiorników, rur i wałów napędowych.
Najnowocześniejszym rozwiązaniem technologicznym jest ciągły proces nawijania (ang. Continuous Filament Winding). Cały proces przebiega liniowo, na poszczególnych etapach nakładane jest zbrojenie, które przesuwa się ruchem śrubowym do kolejnego etapu gdzie jest utwardzane przy użyciu nagrzewnic i lamp podczerwieni, by bez zatrzymywania zostało ściągnięte z rdzenia.
Proces nawijania prowadzi się na urządzeniach zwanych nawijarkami. Nawijarki dzielimy ze względu na:
Sposób sterowania

• Ręcznie
• Komputerowo

Liczba osi obrotu

• 2 – osie 
• 4 – osie
• 6 – osi 

Wyróżnia się trzy podstawie strategie nawijania: obwodowe (śrubowe), krzyżowe, planetarne.

• Obwodowe - warstwa zbrojenia tworzona jest przez włókna nawijane pod kątem 90° w stosunku do osi rdzenia, każda pełna rotacja rdzenia powoduje przesuwanie warstwy o zdefiniowaną grubość pasma. Rdzeń obraca się wokół własnej osi a prawidłowe ułożenie warstw zapewnia posuw głowicy podającej roving tzw. karetki
• Krzyżowe – warstwa zbrojenia tworzona jest przez włókna nawijane pod kątem mniejszym niż 90°. O kącie nawinięcia decyduje prędkość obrotów mandreli oraz prędkość przesuwu karetki. 
• Planetarne – warstwy zbrojenia nawijane są po długości elementu (południkowo) w kształcie ósemek. Ten rodzaj nawijania zwany również krzyżowo – pętelkowym stosuje się na elementach walcowych zakończonych dennicami.

W praktyce na ogół stosuje się jednocześnie kilka strategii nawoju. Kąt i rodzaj nawoju decyduje o parametrach mechanicznych produktu. Czym większy kąt nawoju tym większa wytrzymałość obwodowa/poprzeczna elementu, czym kąt nawoju jest mniejszy tym większa wytrzymałość wzdłużna.